Je voelt het al een tijdje. Er knaagt iets. Het is niet één moment geweest, maar meer een opeenstapeling van kleine dingen. Je merkt dat de verbinding tussen jou en je partner aan het verdwijnen is. Je probeert nog wel, je wilt het ook graag laten werken, maar diep vanbinnen stel je jezelf steeds vaker de vraag: wanneer is je relatie op? Je bent niet de enige die hiermee worstelt. In deze blog neem ik je mee in wat jij zou kunnen voelen, wat je raakt en hoe je herkent dat het misschien echt tijd is om los te laten.
Je voelt je vaker alleen dan samen
Je ligt naast iemand in bed, maar het voelt alsof er kilometers tussen jullie liggen. Je zit aan tafel, je praat wel, maar je zegt eigenlijk niets meer wat echt over jou gaat. En als jij iets deelt, dan lijkt het alsof het niet echt binnenkomt. Je mist dat gevoel van samen zijn, dat jullie elkaar begrijpen zonder dat je veel woorden nodig hebt. Misschien kijk je naar je partner en vraag je je af of diegene jou nog echt kent. Of andersom, of jij je partner nog herkent. Alles voelt vlak. Jij mist de diepe gesprekken, de blik die zegt dat je er mag zijn. Je wilt je niet alleen voelen in een relatie, maar dat is precies wat je nu wél voelt. En dan begint dat stemmetje in je hoofd zich steeds vaker te laten horen: is dit nog wat jij wil?
Ruzies zijn er vaker dan fijne momenten
Je weet bijna niet meer wanneer jullie voor het laatst echt gelachen hebben samen. Ruzies, irritaties, woorden die steeds harder worden – het is alsof je alleen nog maar aan het overleven bent. Je weet dat elke relatie moeilijke momenten kent, maar dit voelt anders. Jullie staan niet meer samen aan dezelfde kant. Het is jij tegen de ander. Zelfs simpele dingen, zoals afspreken wat je eet of waar je heen gaat, kunnen al een strijd worden. En wat je misschien nog wel het meest raakt, is dat je je na elke ruzie niet opgelucht voelt. Er komt geen opluchting, geen verheldering. Alleen maar moeheid. Je bent het beu om steeds te vechten, steeds uit te leggen, steeds te hopen dat het morgen beter is. En ergens voel jij het al: zo hoort liefde niet te voelen.
Je mist de behoefte aan aanraking en intimiteit
Je herinnert je nog hoe fijn het voelde om dicht tegen elkaar aan te liggen. Die vanzelfsprekende aanraking, dat kusje in het voorbijgaan. Nu voelt het bijna onnatuurlijk. Alsof je iemand aanraakt die je niet meer volledig vertrouwt. Of misschien is het omgedraaid: jij wil wel, maar je voelt je afgewezen. En dat raakt je dieper dan je had verwacht. Want aanraking is meer dan lichamelijk contact. Het is ook bevestiging. Een manier om te voelen dat jij ertoe doet. Als je dat mist, voel je je sneller onzeker. Je vraagt je af of je nog wel aantrekkelijk bent. Of je nog gewenst bent. En dat doet pijn, vooral als je partner het niet lijkt te merken of er niets mee doet. Intimiteit hoort te verbinden, maar als het er niet meer is, voel je je juist verder van elkaar dan ooit.
Je groeit niet meer in dezelfde richting
Je had ooit dezelfde dromen. Of in elk geval het gevoel dat jullie samen vooruit wilden. Maar nu zie je het gebeuren: jij wil linksaf, je partner gaat rechtsaf. Jij wil ontdekken, nieuwe stappen maken, maar je partner houdt liever alles zoals het is. Of het is juist andersom. Je merkt dat je steeds vaker je eigen keuzes maakt, zonder je partner daarin mee te nemen. Niet omdat je dat wil, maar omdat het niet meer samen voelt. Hoe langer dit zo doorgaat, hoe meer jij het gevoel krijgt dat je moet inleveren. Alsof je een versie van jezelf moet zijn die beter past bij de relatie. Maar ondertussen voel jij: ik pas mezelf aan, maar ik raak mezelf kwijt. En dan is het logisch dat je je afvraagt of dit nog klopt.
Je durft niet meer te praten over je gevoelens
Er was een tijd waarin jij alles kon zeggen. Ook als het spannend was. Ook als je twijfelde. Nu slik je je woorden vaker in. Niet omdat je niets voelt, maar omdat je bang bent dat je gevoel wordt weggewuifd. Of dat het weer op een ruzie uitdraait. Je weet nog hoe het voelde om gehoord te worden, echt begrepen. Maar nu? Nu voel je je stilgezet. Alsof er geen ruimte meer is voor wie jij bent. Je verlangt naar een gesprek waarin je gewoon mag zeggen wat er in je omgaat, zonder oordeel. Maar dat lijkt steeds onbereikbaarder. En juist omdat je niet meer deelt, raak je verder verwijderd. Je gaat op slot. En als praten niet meer lukt, als je niet meer kunt zijn wie je bent in je relatie, dan weet je diep vanbinnen dat het misschien tijd is om eerlijk te zijn tegen jezelf.
